Η διάκριση και η ταπεινότητα στην ολιστική θεραπευτική


Πρόσφατα παρακολούθησα το πρώτο επίπεδο νευρορεφλεξολογίας.
Το περιεχόμενο του τριήμερου σεμιναρίου ήταν άκρως ενδιαφέρον και βαθύτατα επιστημονικό θα έλεγα.
Ο διδάσκων με εντυπωσίασε με την υπομονή του, με την επιμονή του στη λεπτομέρεια, με το αμείωτο ενδιαφέρον του να κατανοήσουν όλοι ανεξαιρέτως οι παρακολουθούντες τις καινούριες τεχνικές και βέβαια με την ικανότητά του να αναλύει όσο πιο απλά γινόταν κάποια ανατομικά-φυσιολογικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου οργανισμού.
Επίσης παρά το απρόσμενο και δυσάρεστο περιστατικό, που αφορούσε συνάδελφό του, σε όλη την διάρκεια του σεμιναρίου διετήρησε απόλυτη ψυχραιμία και συγκέντρωση.
Οι παρακολουθούντες το μάθημα έως ένα βαθμό ήταν απολύτως δικαιολογημένοι, επειδή πολλές φορές τους βγήκε η υπερένταση και η κούραση του δύσκολου αντικειμένου, που προσπαθούσαν να αφομοιώσουν. Αυτό είναι φυσιολογικό αν και όχι αποδεκτό ως προς τον τρόπο, που εκδηλώνεται συνήθως( συχνές πλάκες σε λάθος χρονικά σημεία της παραδόσεως, ψίθυροι, σύντομες κουβέντες, καθυστερημένη προσέλευση στην έναρξη του μαθήματος, καθυστερημένη επιστροφή κατόπιν διαλείμματος…). Και ασφαλώς θα συμφωνήσω με κάποιον συνάδελφο, (ο οποίος μου είπε: «έτσι γίνεται πάντα στα σεμινάρια. Έχεις ξαναπαρακολουθήσει ποτέ;») ότι ναι μεν έτσι γίνεται συνήθως. Όχι όμως και να θεωρούμε, ότι αυτό είναι σωστό ή ότι δεν αλλάζει!
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, επειδή έρχονται στην Ελλάδα αξιόλογοι και διεθνώς αναγνωρισμένοι δάσκαλοι. Και βέβαια ο δάσκαλος πρέπει να αποτελεί φωτεινό παράδειγμα. Όμως τι γίνεται στην περίπτωση, που οι μαθητές δεν το διακρίνουν;
Η αυτονόητη στάση ενός…συνειδητοποιημένου μαθητή απέναντι σε έναν σοβαρό και συγκεντρωμένο δάσκαλο είναι, να διατηρεί και ο ίδιος σοβαρότητα και συγκέντρωση ή τουλάχιστον να προσπαθεί γι’αυτό…πολύ δε περισσότερο, όταν και το ίδιο το αντικείμενο διδασκαλίας απαιτεί αρκετή συγκέντρωση. Βέβαια αυτή ακριβώς η διαφορά είναι, που διαχωρίζει μαθητές από δασκάλους.
Το πιο δυσάρεστο για μένα όμως ήταν κάτι άλλο.
Πολλοί από τους παρακολουθούντες το σεμινάριο -ολιστικοί, συμπληρωματικοί θεραπευτές, αισθητικοί, φυσιοθεραπευτές- μπέρδεψαν την ιδιότητα του μαθητή με αυτήν του δασκάλου αλλά και το εξειδικευμένο σεμινάριο με μία απλή μάζωξη-ταβέρνα( χαρακτηρισμός που χρησιμοποίησε ο δάσκαλος και ο οποίος αρκετές φορές μας υπενθύμιζε-παρότρυνε να μην ξοδεύουμε άσκοπα…τα χρήματά μας, εννοώντας το χρόνο του μαθήματος), όπου μοιραζόμαστε τις γνώσεις και εμπειρίες μας. Αυτό ασφαλώς και επιβάλλεται να γίνει…αλλά στα διαλείμματα. Αντιθέτως κατά την πρακτική εξάσκηση των ειδικών τεχνικών υπήρχαν ορισμένοι, οι οποίοι είτε έκαναν καλαμπούρια είτε επίδειξη γνώσεων…μέχρι και διόρθωση στις τεχνικές, που μας δίδασκε ένας άνθρωπος με εμπειρία σχεδόν τριάντα ετών!
Προφανώς αυτή η αλαζονεία χαρακτηρίζει πολλές φορές και τον τρόπο, με τον οποίο προσεγγίζουμε το πρόβλημα κάποιου. Δεν ξέρω εάν οι τεχνικές, που μαθαίνουμε, είναι αυτές, που κυρίως θεραπεύουν ή το ταλέντο κάποιων θεραπευτών. Όποια από τις δύο περιπτώσεις κι αν συμβαίνει(υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες παράμετροι, που συντείνουν στη θεραπεία), το σίγουρο είναι πως ο εγωισμός μας φουσκώνει επικίνδυνα και για εμάς τους ίδιους αλλά και για τις ίδιες τις θεραπευτικές τέχνες, που υπηρετούμε.
Τελικά το πιο σημαντικό σεμινάριο είναι η αυτοκριτική και η αυτοβελτίωση, ώστε να εφαρμόζουμε πρώτοι, όσα υποστηρίζουμε και συμβουλεύουμε.

Και επειδή η θεραπευτική είναι τέχνη…
Και επειδή είναι ωραίο να «ζεις» από την τέχνη σου…
Είναι εξίσου ωραίο να αποζημιώνεσαι για την προσπάθεια και το χρόνο σου…
…όταν κάθε ημέρα προσπαθείς να ανεβαίνεις ένα ακόμη σκαλοπάτι προς την ταπεινότητα

Καλαράς Γεώργιος
Καθηγητής φυσικής αγωγής-ρεφλεξολόγος